Artiest info
Website
recensie
GENK - 17/07/11

We treffen Ray Manzarek aan in zijn hotel in Genk. Aanleiding voor het gesprek is het verschijnen van zijn nieuw album 'Translucent Blues' dat hij samen met slidegitarist Roy Rogers maakte.

Eerst en vooral wil ik je graag feliciteren met je nieuwe schijf. Het is één van de platen waarvan ik het meest genoten heb dit jaar...

RM: Goed zo! Dank je wel.

Het was niet jouw eerste samenwerking met Roy Rogers...

RM: Inderdaad, dit is de tweede plaat die ik met hem maakte. De eerste was een heel ander album en heette 'Ballads Before the Rain'. Roy en ikzelf wonen in het noorden van California. Met onze beide instrumenten speelden we toen simpelweg iets wat ik zou kunnen omschrijven als cocktail music, geschikt om tijdens de zomer met een goed glas sauvignon blanc in de hand naar de ondergaande zon te kijken.

Ook dat was een mooie plaat maar ik vermoed dat de laatste toch meer tijd en werk zal gekost hebben. Heb je ook plezier gehad aan de opnames?

RM: Uiteraard nam dit meer werk in beslag want dit is een album gemaakt met volledige bezetting. Naast onze instrumenten dus ook drums, bas, zang... Het gaat hier allemaal om de blues, kick-ass blues, mag je wel zeggen. En ja, ik heb er absoluut veel plezier aan beleefd...

Eén van de eerste dingen die ik dacht toen ik 'Translucent Blues' hoorde was: Ray is zo'n goede zanger. Ik vroeg me meteen af waarom je niet vaker zong op vorige platen of waarom horen we je slechts zelden live zingen?

RM: Wel, bedankt. Ik zong wel eerder op één van mijn vorige solo albums, op 'The Golden Scarab' bijvoorbeeld, maar niemand schijnt het zich te herinneren. De plaat kreeg zo goed als geen respons. Waarom zong ik niet eerder? Wel, we hadden Jim Morrison natuurlijk... Maar goed, ik apprecieer  je compliment.

Kan je ons het verhaal vertellen achter één van de nieuwe songs, 'River of Madness', waaraan Warren Zevon nog meeschreef?

RM: Ik ontmoette Warren Zevon acht maand voor zijn dood. Ik had er geen benul van dat hij stervende was toen ik hem tegen het lijf liep in een kledingszaak in Los Angeles. Ik sprak hem aan en zei: "Hey, Warren, hoe gaat het met je?". Hij antwoordde: "Goed man, of beter gezegd niet echt, je kijkt naar iemand die over zes maand dood zal zijn." Mijn God, dacht ik... Toch vroeg ik hem of hij het nog zag zitten om nog enkele lyrics te schrijven waarvan we een song zouden kunnen maken, vooraleer hij voorgoed zou verdwijnen naar de eeuwigheid. Kwestie van nog een kleinigheidje achter te laten... "Tuurlijk kan ik dat proberen," zei Warren,"al weet ik niet hoeveel tijd ik nog heb". Ik vroeg hem iets te schrijven over de donkere kant van de stad Los Angeles, iets dat de sfeer van een Film Noir in zich draagt, iets in de trant van Raymond Chandler... Binnen de maand kreeg Warren het voor mekaar om met twee strofes voor de dag te komen. Ik drukte hem op het hart dat hij zich verder geen zorgen moest maken over de muziek. Wel, enkele maanden later overleed Warren... De tekst werd uiteindelijk afgewerkt door een vriend en de muziek mede door Roy Rogers.

Sta je ook achter die tekstregels? Bestaat er een 'River of Madness' die door Los Angeles loopt?

RM: Oh ja, absoluut. Jij hebt lieflijke, echte natuurlijke riviertjes die hier overal stromen. In LA tref je de Los Angeles River aan. In Downtown LA is die langs beide oevers slechts omgeven door beton en nog eens beton. Nu en dan, na een hevige regenperiode, zwelt de rivier even op en het water verdwijnt dan snel weer na enkele dagen. Maar in wezen is de Los Angels River de psychische rivier die stroomt tussen al de mensen in die stad die ervan dromen om ooit eens een ster te worden. Een gegeven dat door de jaren heen nooit veranderd is... Wat was ook alweer de naam van die auteur die 'Miss Lonelyhearts' en 'The Day of the Locust' schreef in de jaren '30? Wel, tot op de dag van vandaag geldt dit verhaal nog steeds voor Los Angeles.
(Nvdr: de auteur heet Nathanael West en het boek gaat over een jonge artiest die naar Hollywood trekt in de jaren '30 en een wereld van glitter en glamour verwacht. Wat hij tegenkomt is echter een stad van gebroken mensen, verloren dromen en halve gekken)

We zouden het verhaal kunnen samenvatten als 'Ambitie doodt'...

RM:  Wel, het is goed om ambitie te hebben maar het kan je zeker ook gek maken en dat is wat vaak gebeurt in Los Angeles.

Het valt me op dat je goede songschrijvers vaak 'dichters' noemt en in wezen zijn ze dat ook. Op je nieuwe plaat doe je bijvoorbeeld iets fantastisch met het gedicht 'Kick' van Michael McClure, een oude vriend van Jim Morrison. Prikkelen goede teksten je creativiteit?

RM: Zeker, echt goede teksten inspireren me absoluut. Als je de beste muziek wil maken heb je ook de beste teksten nodig. En ja, ik ben natuurlijk meer dan verwend. Ik werkte samen met Jim Morrison, nietwaar. Dit was trouwens wat ons in die tijd beiden samenbracht.. Zijn lyrics en mijn muziek... 't Was zoals de beatnicks die poëzie en jazz combineerden. Zo koppelden wij poëzie aan rock'n'roll.

De song 'New Dodge City Blues' tekent een verhaal van een Amerikaanse stad die pijlsnel naar de verdoemenis gaat. Ben je pessimistisch over hoe de zaken tegenwoordig lopen in de Verenigde Staten?

RM: Ja, voor het ogenblik wel. Het ziet er voor het moment inderdaad niet zo goed uit. Maar goed, je kan natuurlijk een pessimistische song maken, zonder dat je zelf een pessimist hoeft te zijn. Een vriend van mij Scott Richardson schreef trouwens de lyrics voor deze song. 'New Dodge City Blues' verhaalt over een nieuwe generatie die geboren wordt als de rook is gaan liggen na de ultieme strijd tussen de fascisten, de industriëlen en de rechts-radicalen die bezig zijn de aarde en de ecologie te vernietigen in de naam van het niets ontziende, krankzinnige kapitalisme dat er alleen maar op gericht is grote winsten te maken en poen te scheppen. Maar hun duivelse plan zal uiteindelijk toch mislukken want  het volgende astrologische tijdperk komt eraan. Binnenkort glijden we langzaam van het Vissentijdperk naar het tijdperk van de Waterman. In de Verenigde Staten zie je nu nog veel wagens met het Vissenteken erop maar zoals gezegd eindigt dit tijdperk binnenkort. In het tijdperk van de Waterman (The Age of Aquarius) zal de mensheid terug de wil vinden om onze planeet te herstellen. En onze planeet is wat de christenen noemen de Tuin van Eden en alles wat je moet doen om dat te ontdekken is het openen van 'The Doors of Perception'. Pas dan zal je ontdekken dat onze Aarde, de Tuin van Eden is. Je kunt deze vernietigen of je kan er een paradijs van maken.  De keuze is aan ons en ik denk dat de mensheid uiteindelijk wijs genoeg zal blijken om van onze planeet terug de Tuin van Eden te maken. Met andere woorden, ik ben optimistisch over het uiteindelijk resultaat van dit alles in de toekomst. Maar ondertussen vind ik het wel mijn plicht om te vertellen hoe het er nu aan toe gaat. En dat is... the Shit.

Dat begrijp ik, maar even terug naar je plaat. Ik hou ook van dat instrumentaaltje 'An Organ, a Guitar and a Chicken Wing'. Een ode zijn aan de grote Jimmy Smith?

RM: Juist, aan Jimmy Smith en aan al de grote orgeltrio's en -kwartets die ooit bestonden.  Onlangs nog zag ik een obscuur orgeltrio in Philadelphia in een soulfood restaurant. Really burning, smoking, man!  Onze saxofoonspeler George Brooks is trouwens de 'Chicken Wing' van het gezelschap.

Hoezo? Ik dacht dat dit een referentie was naar 'Back To The Chicken Sack' van Jimmy Smith?

RM: Dat is het ook. Meervoudige betekenis, maar als je denkt aan de vorm een kippenvleugeltje dan kan je er al snel een saxofoon in zien.

De Roy Rogers Original 'Those Hits Just Keep On Comin'' klinkt een beetje als Bob Dylan op 'Blonde On Blonde'.  Heeft Dylan jou of The Doors ooit beïnvloed?

RM: Ik zie wat je bedoelt. Ik kan niet zeggen dat hij ons niet beïnvloed zou hebben. Maar vooral dan door zijn teksten. Dylan is een goede poëet.  Maar muzikaal? Neen,... sorry.

De hele plaat 'Translucent Blues' klinkt misschien toch eerder als een rockalbum dan als een traditioneel bluesalbum....

RM: Wel, we probeerden de structuur van de Blues inderdaad wat te verruimen. Het is zeker niet de traditionele Blues, opgebouwd met telkens twee regels en dan een antwoord in de derde regel. Zoals ik al zei, we probeerden dit toch wat breder te zien. Beschouw het als Blues in een 21ste eeuwse dimensie.

Enige kans dat je samen met Roy Rogers deze plaat in Europa live komt spelen?

RM: Wel dat hangt er allemaal vanaf hoe deze plaat hier zal ontvangen worden. Ik zou denken dan men hier van deze muziek wel houdt. Maar ja, je weet het nooit, he... Niemand kan zoiets voorspellen.

Totaal andere vraag. Amuseer je je momenteel tijdens deze nieuwe 'Doors'-tour doorheen Europa? Waren er speciale momenten?

RM: Zeer zeker, het is altijd prettig onze muziek te spelen in Europa. We speelden in Parijs op de veertigste verjaardag van Jim Morrisons dood en we brachten vooraf een bezoek aan Père Lachaise waar Jim begraven ligt. Deze tour is dan ook eigenlijk een  soort van in memoriam voor Jim. Tegelijk is het ook de veertigste verjaardag van het verschijnen van onze LP 'LA Woman', een plaat die we tijdens deze optredens dan ook graag centraal stellen.

Ik las dat jullie in augustus ook opnieuw zullen optreden in de legendarische 'Whiskey a Go- Go' in Los Angeles. KIjk je daar naar uit?

RM: Absoluut. Heel opwindend om nog eens Doors songs te spelen op die plek. Ik kijk zeker uit naar dat moment. Het zal ongetwijfeld wel heel speciaal zijn.

Laatste vraag. Ben je gelukkig met de nieuwe Doors documentaire 'When You're Strange' die vorig jaar uitkwam?

Ja, waarom stellen mensen mij steeds deze vraag? Waarschijnlijk omdat ik niet van die Oliver Stone film hield, dat weet iedereen. Maar inderdaad, deze documentaire is heel goed. Het gaat hier immers om de echte Doors en de echte Jim Morrison en dus niet om een verhaaltje dat iemand anders bedacht heeft. Het is allemaal echt hier.

Oké Ray, ik dank je hartelijk voor dit interview.

RM: Very good, my friend!

Shake